NEDERLANDS ACTEUR EN REGISSEUR
Wat Bert Hana kan, leer je op geen enkele school: van je eigen leven kunst maken'.
Eric v/d Velden CultureelPersbureau
‘Bert Hana is zo'n succesnummer’
VINCENT KOUTERS De Volkskrant'Bert Hana is a strange man'.
David Vining, NYTheater‘Bert Hana is één van de grappigste acteurs die ik ken! Hij is fantastisch.’
Ron Boszhard AVROTROSCONTENTS
· Acteur
· Maker
· Maankalf
· Video’s
· Foto’s
· Contact
NIEUWS
ACTEREN
Bert Hana speelt vast de rol van Postbode Bert in Zin In Zappelin en Zing met Zappelin van de AvroTros. Daarnaast presenteerde hij vijf zeizoenen kletspraat met Rian Gerritsen in het programma Het Feest van Zappelin geproduceerd door IDTV. Hana speelt ook vast de vader van Vlogmeisje Jaylinn in Vlogmania van de NTR.
Hana draait de komende maanden voor de eerste fictie serie van PowNed. Daar later over meer.. ;-)
REGISEREN
Naast zijn acteerwerkzaamheden ontwikkeld hij als regisseur een nieuwe podcast serie met gevonden audiomateriaal voor de NPO. Eerde maakte hij al de Podcast MAANKALF in 2022 voor NPO Radio 1 Parelradio die te beluisteren is via alle bekende podcast kanalen. Hana schreef het script, nam de regie en speelde de hoofdrol in deze fictie podcast.
De Piraten van Hiernaast II (regie Pim van Hoeve) nu op Netflix. Hana speelt wederom buurman Daandels. In deel twee wordt het slaperige kustplaatsje Zandwijk opgeschikt door de komts van Ninja’s.
Bert was te gast bij LEX ONTMOET. Een soort zomergasten, maar dan met Lex en zonder ondergelopen caravan. Kijk hier de uitzending terug.
Ron en Riet vertrekken niet! (zapp/avrotros) met Bert in de rol van camping beheerder Jochem. Kijk hier naar een aflevering.
Nu Jackie en Oopjen (regie Annemarie van de Mond) Ondemand o.a. op Disney+. Bert speelt de rol van Herbert Vos.
BIO
Bert Hana is regisseur en acteur. De projecten van Hana zijn door het veelvuldig gebruik van projectie erg visueel van aard. Hij maakte in 2013 de live documentaire #Alleman, een hommage aan de iconische film van Bert Haanstra uit 1963. Met zijn dia-performance Papadag won hij in 2009 de Dioraphte Amsterdam Fringe Award en was te zien in New York, Praag en Zuid Afrika.
Hana's autonome werk is altijd documentair en begeeft zich op het grensvlak van fictie en werkelijkheid. Daarnaast is hij een groot verzamelaar van found footage. Zijn verzameling bestaat uit gevonden dia's, 8mm films en audiotapes die hij inzet voor projecten als Diadisco, wild projecteren en luisterloket.
Bert Hana is een veelzijdig acteur met goed gevoel voor timing en fysiek spel. Hij debuteerde als acteur in de korte film SUIKER (2010 Jeroen Annokkee) die verschillende prijzen in de wacht sleepte waaronder de Publieksprijs en Prijs voor Beste Comedy op het Clermont-Ferrand International Short Film Festival 2011.
Sindsdien was Hana in verschillende series en films te zien waaronder de met een Emmy Award bekroonde serie Ramses (Michiel van Erp) en Alles Mag (Steven Wouterlood). Hij speelde de overspannen minnaar van Bianca Krijgsman in de tv serie B.A.B.S. (Rita Horst) en schitterde als ketting rokende broer van Martijn Fischer in Gek Van Oranje (Pim van Hoeve).
Hana is dagelijks op TV te zien in het kinderprogramma Zin in Zappelin als Postbode Bert. Daarnaast kent het grote publiek hem als Meneer Daandels in de bioscoop films De Piraten van Hiernaast (Pim van Hoeve) en als Frans in de hitsserie Tenminste Houdbaar Tot (Jan Albert de Weert) van de AVROTROS.
Hana is sinds 2022 lid van de DAFF (Dutch Academy For Film).
︎ ︎ ︎
CONTACT
Bert Hana
T.a.v. De Manege
De Kempenaerstraat 11-B
1051 CJ Amsterdam
info@berthana.com
![]()
Bert Hana
T.a.v. De Manege
De Kempenaerstraat 11-B
1051 CJ Amsterdam
info@berthana.com
Home
NYTHEATER review
August 13, 2010 La MaMa First Floor Theatre Reviewed by David Vining
Bert Hana is a strange man. And bless FringeNYC for bringing us weird, touching, unexpected, and completely noncommercial shows like his.
It is a bit hard to explain the charm of Daddy Day. As I said, creator-performer Bert Hana is quite strange; but that's not even the half of it. Though the show purports to be at Venue #4, La MaMa First Floor Theatre, that is not the case. As the audience waits for the house to open I am told by a friendly Dutchman that the house is not going to open, but instead we are going to walk to an apartment to see the show. I am a big fan of site-specific theatre, so I am already happy. At the door to the second floor apartment, Hana stands and greets everyone with a warm handshake and an awkward smile. "There are a lot of you," he remarks.
Unbeknownst to most of the audience, the show has already begun. Hana hosts the evening much as a really awkward social gathering. Food and beverages are offered, music plays quietly in the background (eerily effective orchestral arrangements of American standards) and eventually, in his own time, after some dithering, he presents the main course: a slide show. It is of a camping trip he took, and he shows the whole thing.
His presentation and persona are so delicate and off-kilter that I am prepared for anything. I can't tell if he is channeling Emo Phillips or Meredith Monk. I am ready to laugh, and there are a few laughs, but the whole room is waiting for the other shoe to drop. And gradually the slide show does morph, though as with everything in Daddy Day the change is hard to spot. In fact, with the exception of a poignant change of cassette tapes, Hana is a sphinx, pressing the button to advance the slides and constantly sipping tea. He is nearly impossible to read as he flips through the slides. He occasionally (very occasionally) comments on them, with such enlightening witticisms as "this is the place where you could buy ice cream." Is there tortured thought behind his gaze as he inspects each photo? Or is he just a little gassy?
The twist does finally come, but in a form so unexpected, so emotionally poignant and so free from irony, flash, artifice, or exposition that as it washes over the crowd there is nothing but tense silence. And Hana does not bail out the audience either. Hana merely thanks us for coming and stands, ever inscrutable, in the dark waiting for the crowd to disperse.
The night I saw the show, audience members became so uncomfortable with this exercise in tension building that an impromptu talkback session broke out with people seeming to say anything that popped into their head in an effort to fill the beautifully strained silence, even offering travel advice.
Despite this unfortunate afterbirth, Daddy Day is a creative triumph of understatement—a rare show that actually had more to say than it is willing to tell. For that I salute Bert Hana and his unique and oddly courageous brand of theatre.
I would say more, but with a show this subtle, it is the unfolding that make the journey worth taking and it is definitely an experience that is greater than the sum of its parts.